Gedrukte etiketten bestaan al meer dan tweehonderd jaar. In 1798 ontwikkelde Alois Senefelder de techniek van het lithografisch vlakdrukken. In 1826 ontstond de meerkleurendruk en in 1837 werd de chromolithografie uitgevonden. Strikt genomen zou men kunnen stellen dat er al tussen 4000 en 6000 jaar geleden een soort etikettering voor wijn werd toegepast. Dat was onder andere het geval bij de Sumerirs. Later pasten ook de Egyptenaren, Grieken en Romeinen een bepaalde vorm van etikettering toe en altijd had dit tot doel om het type wijn en de herkomst aan te geven.
Nadat men in de zeventiende eeuw langzamerhand op het gebruik van wijnflessen overging, werden deze soms voorzien van een ingebrand merk. Dit waren niet zelden de initialen van de koper. Tevens werd een begin gemaakt met het aanbrengen van handgeschreven etiketten. De uitvinding van de lithografie maakte het tenslotte mogelijk om (kleur)etiketten in kleine series te vervaardigen. Dit kwam onder andere tot uiting in 1840, toen de eerste postzegel werd gedrukt.
Cyprien Nicolas Gaulon was, in 1818, de eerste lithografische drukker in Bordeaux. In 1829 had hij reeds twaalf persen in dienst. Volkomen terecht wordt hij in Bordeaux beschouwd als de grondlegger van de hedendaagse wijnetiketten, die in zijn tijd ‘vignettes’ werden genoemd. Hoewel er ten tijde van het vervoer van wijn per ‘barrique’ ook (meestal handgeschreven) etiketten werden gebruikt, ontstond de werkelijke noodzaak pas echt op het moment dat de wijn op het chateau werd gebotteld. Ondanks de classificatie van de Grands Crus in 1855 ligt dat tijdstip voor elk chateau verschillend en varieert van het einde van de negentiende eeuw.
Sommige domaines zijn pas in de zestiger jaren van de twintigste eeuw overgegaan tot het voeren van een etiket op de fles, die voordien gewoon blanco in statiegeldflessen in het eigen woongebied werd verkocht. Sinds wijlen baron Philippe de Rothschild in 1945 besloot om jaarlijks het etiket van Chateau Mouton-Rothschild door een eigentijdse kunstenaar te laten ontwerpen, is de belangstelling voor het etiket toegenomen. Zelfs in die mate, dat veel wijnliefhebbers er toe overgaan om de etiketten te verzamelen. Op die wijze wordt in ieder geval een deel van de geschiedenis van de betreffende wijn bewaard.
Het etiket vertegenwoordigt de wijn en zijn maker uit een bepaalde periode, die wordt gereflecteerd in haar eigen stijl en lettertype. Het etiket vormt overigens, net zoals de fles en de wijn, het beschermde en geregistreerde handelsmerk van de eigenaren van de chateaux vormt. Het zijn alleen zij die gerechtigd zijn het etiket te gebruiken. Het is om die reden dat men soms de vermelding ‘specimen’ op een etiket gedrukt ziet. Het gaat dan om etiketten die voor promotionele doeleinden zijn uitgegeven, bijvoorbeeld bij handels- of persberichten, om te voorkomen dat ‘onverlaten’ deze etiketten op een fles met andere wijn zouden kunnen plakken.. Dat is misschien niet altijd even fraai voor de verzamelaar, maar het biedt wel enige bescherming aan de eigenaar van de wijn. Maar bij de meeste verzamelaars heeft het etiket slechts waarde, als de inhoud van de bijbehorende fles wijn ook daadwerkelijk is wat hij hoort te zijn.
Een van de weinige boeken over etiketten verscheen in 1993 bij Uitgeverij Ton Borghouts BV. ‘Les Etiquettes des Grands Crus Classas du Mudoc’, geschreven door Cees Kingmans, bevatte een unieke collectie etiketten van 61 in 1855 geclassificeerde chateaux (alleen van rode wijnen). Deze collectie kon mede tot stand komen dankzij de welwillende medewerking van de grote chateaux en van drukkerij Wetterwald in Bordeaux, die haar kelders openstelde voor Kingmans die honderden dozen oude etiketten na mocht pluizen om er oude, geschikte exemplaren uit te halen voor dit boek. Het oudste wijnetiket met jaartal dateert uit 1844 en is van Chateau Haut Brion, het enige chateau uit de Graves, dat in 1855 in het Mudoc-klassement (zelfs als premier grand cru) werd opgenomen. Twee etiketten van chateau Latour zouden het predikaat ‘oudste’ wel eens kunnen overnemen, maar een datering ontbreekt. Wel is de naam en het adres van de drukker (Lith. de Gaulon Bordx.) op een ervan terug te vinden. Het donkere etiket is waarschijnlijk iets jonger dan de ‘balkonscene’. De drukker, verhuisde in 1858 met zijn bedrijf van genoemd adres. Het is hetzelfde jaar waarvan een aantal gedateerde wijnetiketten van grote chateaux is teruggevonden, onder meer in de kelders van Wetterwald. Aan de hand van de gevonden bijbehorende papieren kon een aantal jaartallen uiteindelijk toch getraceerd worden.
