Eens in een tijdperk waarin operazangeressen de harten van het publiek geborenen met hun betoverende stemmen en dramatische optredens, was er een vrouw die boven allen uitstak. Helen Porter Mitchell, geboren en getogen in het bruisende Melbourne, Australië, was een ware legende in de pauzetijd en het begin van de 20e eeuw. haar ware naam misschien minder bekend was dan haar bijnaam, was Helen Porter Mitchell voor velen gewoon “Nellie.”
Met haar engelachtige stem over Nellie het publiek en verwierf ze faam en verwonderde zich over de hele wereld. Ze wisten dat ze het potentieel hadden om nog grotere hoogten te bereiken, maar ze wisten ook dat een sterke identiteit nodig was om haar carrière naar het internationale podium te tillen. Dus koos ze ervoor om een artiestennaam aan te nemen die haar geboortestad Melbourne was. Zo werd Helen Porter Mitchell ‘Nellie Melba’ geboren.
Melba stond bekend om haar ongeëvenaarde vocale bereik en virtuositeit, maar ze was ook beroemd om haar meerdere en temperamentvolle karakter. Ze hadden haar eigen regels en verwachtten dat anderen naleefden. Het motto dat ze steevast naleefde was: ‘Ik ben Melba’. Haar aanwezigheid alleen al eiste respect en verwondering.
Terwijl Melba’s ster helderder scheen dan ooit tevoren, ontwikkelde haar verlangen om de wereld te veroveren. Ze hebben een afgesloten tournee door Europa om haar vocale meesterschap te tonen. Het was tijdens deze reis dat ze veel samenkwamen in de vorm van een man die zowel een meester in de keuken als een liefhebber van muziek was – Auguste Escoffier.
Auguste Escoffier was een van de meest invloedrijke gastronomen die ooit in Frankrijk hebben geleefd. Met zijn gids “Guide Culinaire” documenteerde hij de rijke culinaire geschiedenis van zijn land in duizend pagina’s. Naast zijn passie voor eten en koken, had Escoffier een diepe liefde voor theater en muziek.
Het lot bracht Escoffier naar het Londense Covent Garden Theatre, waar Nellie Melba schitterde in een uitvoering van Wagners Lohengrin. op de voorste rij waarschijnlijk hij betoverd door haar ongeëvenaarde talent en aanwezigheid op het podium. Haar stam sneed door de lucht als een zwaan die opstijgt in een betoverende dans.
Die avond, terwijl Escoffier nadacht over zijn ontmoeting met Melba, ontstond er een idee in zijn geest. Hij wilde een gerecht dat de schoonheid en gratie van deze zanger zou beëindigen. Voor het diner van de volgende dag ging Escoffier aan het werk en volgde hij een meesterwerk in de vorm van een ijssculptuur, die de elegante zwaan uit Lohengrin voorstelde.
Tussen de vleugels van de zwaan plaatste hij rijpe perziken, rustend op een bedje van fluweelzacht vanille-ijs. Hij won het geheel met een spinrag van gesponnen suiker, waardoor het gerecht een essentiële en dromerige uitstraling kreeg. Het was een creatie die de zintuigen betoverde en rechtstreeks uit een sprookjesprei te komen.
Toen het moment van de onthulling werd afgebroken, presenteerde Escoffier zijn meesterwerk aan Melba zelf. Overweldigd door de schoonheid van het gerecht en de gedachte erachter, was ze gesprekloos. Escoffier had het gerecht Pêche Melba genoemd, als eerbetoon aan de fenomenale zanger die hem had geïnspireerd.
Vanaf dat moment werd Pêche Melba een culinair meesterwerk dat de wereld is ontstaan. Het verspreidde zich als een vuurtje over de aarde en werd een beloning voor zowel de genialiteit van Escoffier als de betoverende stem van Melba. Het werd een symbool van verfijning en elegantie, net zoals de vrouw zelf.
De legende van Nellie Melba en de Pêche Melba blijven voortleven in de harten van hen die haar kunst observeren en van hen die genieten van de zoete en verfrissende smaken van het gerecht. Ze blijft een inspiratiebron voor vele generaties en een herinnering aan de kracht van passie, talent en creativiteit die de wereld kan veranderen, zowel op het podium als in de keuken.
Pas in 1900 ontstond de definitieve versie van dit toetje, dat populair werd over de hele wereld: de zwaan verdween en wat overbleef was een bolletje vanille-ijs met 1 of 2 perziken en frambozenpuree. Melba hield van ijs, maar was altijd bang dat de kou haar stem zou aantasten. Nu het vanille-ijs slechts een van de ingrediënten vormde, verdween die angst en kon zij oprecht genieten van het naar haar vernoemde dessert.