Pêche melba klinkt veel beter dan Pêche Helen Porter Mitchell. De in het Australische Melbourne geboren Helen Porter Mitchell was een van de meest beroemde en geliefde operazangeressen uit de Victoriaanse tijd en het begin van de 20e eeuw. Om haar internationale carrière een boost te geven werd een tournee door Europa gepland en een artiestennaam verzonnen.
De zangeres werd al liefkozend ‘Nellie’ genoemd, zelf voegde ze er ‘Melba’ aan toe (van Melbourne). Melba had de stem van een engel, maar cultiveerde haar imago van veeleisende en temperamentvolle diva. Haar eisen waren wet onder het motto ‘I am Melba’. In 1918 kreeg zij een eervolle Britse onderscheiding en de titel ‘Dame’, omdat zij – naar verluidt – meer dan 100.000 Engelse ponden voor de oorlogsslachtoffers bijeen had gezongen.
Auguste Escoffier, de bedenker van de Pêche Melba
Auguste Escoffier (1847 – 1935) is een van de meest invloedrijke gastronomen die Frankrijk ooit gekend heeft. In zijn indrukwekkende meesterwerk, de Guide Culinaire legde hij de culinaire geschiedenis vast in 1000 bladzijdes. Daarnaast was hij een groot liefhebber van theater en la grande musique. Toen Melba in 1892 optrad in het Londense Covent Garden in een uitvoering van Wagner’s Lohengrin, zat hij op de voorste rij en raakte hij volledig onder de indruk van deze vrouw. Voor het diner daags na het concert maakte hij een ijssculptuur in de vorm van de zwaan uit Lohengrin en legde tussen de vleugels perziken op een bedje van vanille-ijs met daaroverheen gesponnen suiker. Zijn nieuwe creatie noemde hij Pêche Melba als hommage aan de indrukwekkende zangeres.
Pas in 1900 ontstond de definitieve versie van dit toetje, dat populair werd over de hele wereld: de zwaan verdween en wat overbleef was een bolletje vanille-ijs met 1 of 2 perziken en frambozenpuree. Melba hield van ijs, maar was altijd bang dat de kou haar stem zou aantasten. Nu het vanille-ijs slechts een van de ingrediënten vormde, verdween die angst en kon zij oprecht genieten van het naar haar vernoemde dessert.
